Hıdrellez... Çocukluğum...

Hıdrellez demek aslında biraz da, ne birazı tamamen İzmir demek benim için. Çocukluğumun, ilk gençliğimin geçtiği güzeller güzeli memleketim. İzmir’de büyüyen her çocuk gibi bizler de Hızır ve İlyas peygamberlerin buluşup yeryüzüne bereket saçmak için gönderildiğine inanılan bu güzel gece için hazırlıklara saatler öncesinden başlardık.  

Her mahalledeki kurallar tamamen aynıdır.  Mahallede resmen çocuklar tarafından bir temizlik operasyonu yapılır, her kâğıt parçası, her çalı çırpı istisnasız değerlendirilir.  Araba lastiği olmaz, uzun süreli yanmasına rağmen çok kötü kokar. Sonra onlar bir noktada toplanır ve mutlaka başında birileri dikilir. Çünkü her zaman kavgalı olunan yan mahalle çocuklarından birileri ya da mahalleyi düzenli ziyaret eden çöpçüler gelip de çalabilir, dikkat etmek lazım.

Hava karardığında ise tüm İzmir’i her yerde yanan irili ufaklı ateşler aydınlatır. Çocuklar, gençler, büyükler çılgıncasına saatler boyunca o ateşler üzerinden atlarlar. Ufak kazalar elbet olur ama o kadar. Kimsenin başına bir şey gelmez, dilekler dilenir dualar edilir ve herkes evine döner. Çocukların hemen hepsi istisnasız banyo yapması için zorlanır. Genelde ertesi gün okul olur ve resmen marsık gibi eve gelen çocuklar temizlenir :)

Yıllar geçti ve sonrasında İstanbul’da yaşamaya başladım. Ne oldu da her şey endüstriyelleşti? Birileri almış o Hıdrellez çocuk coşkusunu, tanesi 25 TL’den satıyor. Neymiş, Hıdrellez kutlanacakmış. Ne oldu benim çocukluğumun ücretsiz heyecan dolu kutlamalarına? Aslında dışarıda eğlenen, nefes alan, enerjisini dışarıda çeşitli oyunlarda harcayan o çocuklara ne oldu? Neden yoklar? Her şey gibi çocuk sevinci de mi endüstriyelleşti?

Dünya tüm güzellikleri yavaş yavaş siliyor ve ben çocukluğumu, şimdi değişime zorlanan, kirletilmek için dört bir yandan saldırılan çocukluğumun İzmir’ini özlüyorum. Hıdrellez’iniz kutlu ve yılınız bereketli olsun.